رسما خداحافظ

دردناک ترین حرفی که میتونی بشنوی؛ اینه که از زبون اونی که دوسش داری بشنوی که برو با یکی دیگه!

هیچی مثل این جمله دلت رو خالی نمیکنه... یعنی با اینکه میدونی بالاخره ی روزی شاید بره اما دوس داری هی به خودت بگی که قرار نیست این دوست داشتن تمام بشه... 

دل ادما دله؛ بازیچه نیست... نمیشه یکی بیاد و بمونه و بره... 

دلم غصه گرفت...

شاید حرفاش خیلی درست باشه؛ شایدم چون دوسم داره به فکر ایندمه؛ اما دوس نداشتم اینو ازش بشنوم... یعنی دوس داشتم هنوزم احساس کنم میتونم دوسش داشته باشم...

ما بزرگونه با هم دوس شدیم اما دوس داشتن چیزی نیست که بشه به راحتی فراموش کرد...

اونم دوستی ما که همیشه پر بوده از خاطره های خوب... ی دوستی بی نقص...

نمیدونم...

اصلا دلم نمیخواد به آیندم فکر کنم... من لحظه های با هم بودنمون رو خیلی دوس دارم... خیلی بهش عادت کردم... حتی حوصله اینو ندارم که ی روز نباشه... 

دم دوباره نازک شده... چشام زود بارونی میشه... شایدم حق داره...

خوشبحال مردا...

اینقدر نمیفهمن دوست داشتن چیه که اصلا اذیت نمیشن... اینقدر سنگدلن که راحت یکی رو میزارن کنار و براش آرزوی خوشبختی هم میکنن...

ولی زنا دوس دارم همیشه بشنون: تو مال خودمی! حق نداری به کسی نگاه کنی؛ حق نداری به کسی فکر کنی؛ و حتی دوس دارن تمام وقت و محبتشون رو برای یکی خرج کنن...

چقدر زنا گناه دارن...

چقدر خدا بدجنسه... 

این همه بی عدالتی!!!

و من امشب بدترین حرفی که باید میشنیدم شنیدم...

خیلی قبل تر از 31 اردیبهشت... انگار واقعا این روزا روزای آخره... روزای آخر همه چی... همه چیزای قشنگم توی این سالها...

شاید واقعا باید با همه چی خدافظی کنم...

سخته اما مجبورم...